‘Ik sta aan het begin van weer gewoon een werkend leven’

Kun je iets vertellen over jouw situatie vóór het traject?


In 2023 kwam ik thuis te zitten. Dat kwam niet geheel onverwacht; het zat er eigenlijk al een tijdje aan te komen. Ik werkte bij een museum als publieksmedewerker. Toen mijn contract niet werd verlengd, kwam ik in de ziektewet terecht. Eerlijk gezegd vond ik mijn werk heel leuk, maar er speelden ook privé wat dingen en ik was net gestopt met een studie omdat het alles bij elkaar te veel was geworden. Als ik terugdenk aan die drukke periode, denk ik: knap dat ik dat toch allemaal kon!

Wat heeft het traject bij Enroute jou gebracht? Hoe kijk je erop terug?

Ik moest van het UWV starten met het traject en dat vond ik heel heftig, omdat ik er voor mijn gevoel nog helemaal niet klaar voor was. Ik zat in een intensief persoonlijk proces dat parallel liep aan het traject bij Enroute. Aan het begin dacht ik dat ik er nooit klaar voor zou zijn, maar de seminars vond ik interessant en verfrissend: solliciteren, je cv opstellen, het zoeken van een juiste werkplek… Veel wist ik al wel, maar in een groepje met kandidaten in hetzelfde schuitje kon ik een beetje sparren en ik heb een paar nieuwe dingen geleerd. Daardoor dacht ik: eigenlijk ben ik hier niet eens zo onzeker over als ik dacht. Tegelijkertijd vond ik een goede oplossing voor mijn klachten, waardoor er een soort van donderwolk oploste en ik in één klap mijn motivatie om te werken weer terugvond.

Ik heb toen met Maaike de opties besproken. Maaike wilde me rustig laten beginnen door mij eerst bij een werkgever te laten meelopen als een soort stage. Dat vond ik een lastig idee omdat ik heel graag wilde werken en heel veel energie had. Maaike wilde het nog voorzichtig aanpakken maar ik voelde dat ik er gewoon klaar voor was en daar steunde Maaike me echt in. Dus ik ging solliciteren.

Ergens had ik gehoopt dat ik meteen een droombaan zou vinden. Dat had ik zo in mijn hoofd: de perfecte baan, die perfect bij me paste, die iedereen geweldig zou vinden. Ik was bereid me maximaal om te scholen als dat moest. Maar dat idee moest ik nog even loslaten. Het ging erom dat ik weer kon gaan werken, zodat ik me weer voldaan kon voelen en geld kon verdienen. Maaike kon goed met me meedenken en was heel eerlijk over mijn mogelijkheden. Ik heb gesolliciteerd bij een grote winkel in designmeubels en werd meteen aangenomen. Dat voelde van tevoren als een hele grote stap, maar het was eigenlijk heel makkelijk. Ik moest wel even wennen aan het soort werk; hiervoor heb ik bij een museum en bij een schoenmaker gewerkt, dat was meer creatief. Ook aan mijn nieuwe collega’s moest ik. En in deze baan beweeg ik heel veel; ik loop gemakkelijk meer dan 20.000 stappen per dag! Dus ook dat was even wennen. Maar ik ben de hele dag lekker bezig en vind het leuk om mensen te helpen. Ergens wist ik dat ook wel. Dit past goed bij me en mijn collega’s vinden dat ik het goed doe.

Waar sta je nu?


Ik sta denk ik aan het begin van ‘weer gewoon een werkend leven’. Ik denk niet dat ik hier tot mijn pensioen zal blijven, maar het is een fijne start en van hieruit kan ik verder kijken. Sinds groep 2 van de basisschool wil ik al heel graag kunstenaar worden. Ik zou dus uiteindelijk graag wat met mijn handen doen of in de cultuursector werken, en daar houd ik mijn ogen voor open. Deze baan zorgt ervoor dat ik genoeg energie overhoud om de dingen te doen die belangrijk voor me zijn, zoals creatief bezig zijn: kleding maken, haken, tekenen, schilderen, kleuren, boekbinden, schoenmaken en meer.